18. Changes. Changes everywhere

W sumie to nie wiedziałam czy mam się cieszyć czy nie. Z jednej strony skakałam z radości, że Marc wreszcie zmądrzał i zrozumiał, że to nie moja wina, ale z drugiej jednak strony… byłam na niego strasznie wściekła. Wszystko wszystkim, ale żeby od razy wyjeżdżać na Ibizę, by „odreagować”? Nie dał mi nawet wszystkiego wytłumaczyć, a na tym najbardziej mi zależało. Chciałam tylko, żeby poznał prawdę, bo w końcu kochałam go nad życie, a on? Wypiął się na mnie i wyjechał z chłopakami.

Strasznie to wszystko odchorowałam. Leżałam jedynie w łóżku z gorączką i oglądałam telewizję. Nie mogłam się skupić na niczym, a w szczególności na zemście na Marc’u. Babi wywnioskowała, że przeziębiłam się w drodze powrotnej z jednej z imprez, bo zawsze miałam na sobie jedynie sukienkę i prawdę mówiąc mogłam wtedy złapać jakiegoś wirusa, który krążył w powietrzu.

Głowa bolała mnie niemiłosiernie, łzawiły mi oczy i w dodatku zaczął mi się katar. Przeziębienie podręcznikowe. Gdyby nie kuzynka i jej opieka to prawdopodobnie zdana byłabym jedynie na siebie. A nie miałam siły dosłownie na nic.

- Jak się czujesz, ciociu? – do pokoju wpadła Milli, ciągnąc za sobą Ninę. Psiak tęsknił za swoim właścicielem, nie wspominając już o mnie. Miałam nadzieję, że wreszcie się pojawi, a godziny mijały, a on dalej nie zjawiał się w moich drzwiach.

- Już lepiej, kochanie. – poklepałam miejsce obok siebie, by mała mogła usiąść  i pogłaskałam psiaka, który skoczył tuż zaraz za dziewczynką na łóżko.

- Mogę zatrzymać Ninę?

- Przecież wiesz, że to pies Marc’a. Byłoby mu smutno gdyby wrócił i nie zastał swojego pieska. – złapałam psinę i przyciągnęłam do siebie.

- Już długo go nie ma, a ja się nią dobrze zajmuję. Mama tak mi powiedziała! – uśmiechnęła się szeroko.

- Niestety nie możesz zatrzymać Niny. Dobrze wiedziałaś, że ta opieka jest tylko tymczasowa.

- A kiedy wróci Marc? – wzruszyłam jedynie ramionami w odpowiedzi. – A mogłabyś zabrać nas na podwórko?

- Nie widzisz, że jestem w łóżku i jestem chora? Jak wyzdrowieję to obiecuję, że pójdziemy bawić się na plac zabaw. A mama gdzie jest?

- Rozmawia z kimś przez telefon w swoim pokoju. – spojrzała na zegarek. – Idę oglądać Housa w swoim pokoju. Nina chodź! – zeskoczyła z mojego łóżka i pędem pobiegła do siebie.

Dosłownie sekundę po jej wyjściu do pokoju weszła uśmiechnięta blondynka.

- Z czego się tak cieszysz? – burknęłam pod nosem.

- Chłopcy wylądowali pół godziny temu. Dzwonił Sergi. – oparła się o framugę drzwi. – Nie cieszysz się, że zobaczysz Marc’a?

- Nie. Wkurzył mnie i dobrze o tym wie. – założyłam ręce na piersiach. – A poza tym już mnie nie obchodzi czy jest w Barcelonie czy nie. Miał swoją szansę.

- Soledad… - kuzynka westchnęła i podeszła bliżej. – Nie bądź taka. Widziałaś te wszystkie kwiaty? Nie widzisz jak on się stara, żeby naprawić swój błąd?

- Myślisz, że jakieś kwiatki tu pomogą? Zranił mnie, a jego dąsy naprawdę działają mi na nerwy.

- Mówiłam Ci, że przemyśli swoje zachowanie i wróci prosząc o wybaczenie. Przecież to Marc… kocha Cię na zabój, Ty zresztą jego też. Nie rozumiem czemu musicie się tak zadręczać.

- To jego wina! Ja tylko wyznałam mu prawdę o ojcu. Nie myślałam, że może tak zareagować! Czy ja zrobiłam coś nie tak? Zdradziłam go? Przespałam się z kimś? Nie! Więc niech nie wymyśla, bo naprawdę dobrze mu radzę… lepiej niech ze mną nie zaczyna!

 - Bo obudzi się w Tobie don Sierra? – zaśmiała się kuzynka, ale jej nie odpowiedziałam. Obróciłam się do niej tyłem i naciągnęłam na głowę kołdrę.

Tylko tak mówiłam, ale w głębi duszy chciałam przytulić się do swojego chłopaka. Chciałam, żeby było tak jak dawniej: bez spięć, bez ojca-kryminalisty, bez szwagra-lovelasa-fajtłapy… Tylko ja i On. Czy to wiele?

 

Późnym popołudniem rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Nie ruszałam się nawet z łóżka i leżałam tyłem do wejścia do mojego pokoju. Wiedziałam dobrze, że przyszedł Marc.

- Sol? – usłyszałam niepewnie jego głos, który sprawił, że po moim ciele przeszedł dreszcz. – Mogę wejść?

- Wchodź, nie gadaj! – pogoniła go Babi, która zamknęła za nim drzwi. Uprzednio wpychając go na siłę do mojego pokoju.

Usiadł na skraju łóżka i odłożył bukiet różowych lilii.

- Mógłbyś wreszcie przestać dawać mi kwiaty? Mam ich całe mieszkanie i nie wiem co mam z nimi zrobić! – jęknęłam odwracając się.

- Kochanie, przepraszam za swoje zachowanie. – złapał mnie za rękę. – Zareagowałem zbyt impulsywnie, ale naprawdę nie spodziewałem się tego, że don Sierra to Twój ojciec.

- I dlatego przez dwa tygodnie bawiłeś się na Ibizie jakby nigdy nic? – fuknęłam wyrywając dłoń.

- Cały czas myślałem tylko i wyłącznie o Tobie.

- A nie o Pam?

- Pam? Zwariowałaś? Była na Ibizie przez pewien czas, ale dałem jej do zrozumienia, że kocham tylko i wyłącznie Ciebie. Nie bądź o nią zazdrosna. – uśmiechnął się zachęcająco i przybliżył się znacznie. – Kocham Cię.

- A ja Ciebie, głupku. – nie pozwoliłam się pocałować. Musiałam dać mu nauczkę.

- Dobra, a teraz wstajesz, pakujesz się i jedziemy do mnie. – zarządził po chwili przekomarzania. Spojrzałam na niego spod byka i z powrotem opadłam na poduszkę. – Mówię poważnie. Dość tej separacji. Wprowadzasz się do mnie.

- Co? Chyba zwariowałeś.

- Mówię śmiertelne poważnie. – wyjął moją walizkę z dna szafy i spojrzał na mnie badawczo. – Pakujesz się sama czy mam to zrobić za Ciebie? – fuknęłam jedynie pod nosem „wal się” i naciągnęłam na siebie kołdrę. Jak powiedział, tak zrobił. Zaczął wrzucać moje ubrania do walizki, potem drugiej i kolejnej. Nie mogłam uwierzyć, że autentycznie demoluje mi pokój i wrzuca do walizek wszystko jak leci.

Siedziałam tak w całkowitym osłupieniu. Gdyby nie fakt, że do pokoju wparowała Milli razem z Niną to prawdopodobnie patrzyłabym szeroko otwartymi oczyma na chłopaka, który chyba za bardzo się zagalopował.

- Nina, kochanie! – krzyknął Marc widząc jak podbiega do niego jego najukochańsza psina. Mała dała mały popis swojego talentu wokalnego i poszczekiwała radośnie na widok swojego pana. Brunet wziął ją na ręce i gdyby nie interwencja Milli to zadusiłby ją na śmierć.

- Mogę ją zatrzymać? – zapytała ni stąd ni zowąd. – Mama powiedziała, że dobrze się nią zajmuję, ale ciocia nie chce się zgodzić.

- A jak byś się czuła gdyby ktoś chciał zabrać Ci przyjaciółkę? Nina będzie smutna, ja też… nie może u Ciebie zostać, słonko. – Marc kucnął przy małej i ze zwierzakiem na rękach próbował jakoś ułagodzić małego potworka. – Nie smuć się.

- Ciocię też zabierzesz? – spojrzała na niego swoimi wielgaśnymi oczyma.

- Kocham Twoją ciocię i chcę, żeby znów ze mną mieszkała. Gniewasz się na mnie? – mała pokręciła głową. – Obiecuję, że możesz odwiedzać Ninę, kiedy tylko będziesz mieć ochotę.

- Powiem Ci, że masz niezłe podejście do dzieci. – westchnęłam zaraz po wyjściu Milli. - Mnie w ogóle nie słucha.

- Wszyscy mi to mówią. – zaśmiał się i wskoczył na moje łóżko. Położył się na brzuchu tuż obok mnie i złapał mnie za rękę. – Jedziemy do mnie?

- Ledwo wróciłeś i myślisz, że za Tobą polecę? Marc, to były dla mnie naprawdę bardzo trudne dwa tygodnie. Sprawiłeś mi wiele bólu tym, że nie odezwałeś się ani słowem.

- Musiałem to przemyśleć. Zrozum… - podniósł się na łokciu, aby być jeszcze bliżej mnie. - …ta informacja była jak grom z jasnego nieba. Nie wiedziałem jak mam zareagować.

- Domyślam się.

- Nie możemy po prostu o tym zapomnieć i iść do przodu? Chcę, żeby było tak jak dawniej.

- Ja też tego chcę, ale nie mogę tak po prostu zapomnieć o moim ojcu. Wiem kim jest i… jaki jest, ale nie mogę przestać o nim myśleć.

- Może źle się wyraziłem… chodziło mi o to, żebyśmy dali spokój tej sprawie i żyli dalej. Nie możemy wciąż i wciąż do tego wracać, bo o nie da nam spokoju, a tego najbardziej teraz potrzebujemy. Hm? – dotknął nosem mojej dłoni. Przeczesałam drugą ręką jego włosy i uśmiechnęłam się delikatnie. Miał rację. Nie mogłam ciągle obarczać się winą i myśleć o moim ojcu, jako don Sierra. Nie pozostało mi nic innego jak pogodzenie się z sytuacją i ruszenie z miejsca.

Spakowałam swoje kosmetyki do drugiej walizki i popędziłam Marc’a by pomógł mi je znieść do jego samochodu. Wymieniłam kilka zdań z Babi, która kręciła jedynie głową z niedowierzaniem i zeszłam na dół po schodach.

Marc był szczęśliwy jak dziecko i ciągle gadał. Myślałam, że nigdy nie przestanie paplać, a droga do jego mieszkania przyprawiła mnie o ból głowy. Wciąż byłam chora i nic nie wskazywało na poprawę w najbliższym czasie.

- Gdzie idziesz? – zwrócił się do mnie Marc, widząc jak wychodzę na górę po schodach.

- Do łóżka. – odpowiedziałam wycierając nos chusteczką.

- Już? Może najpierw coś zjemy? – oparł się o balustradę o poruszał znacząco brwiami.

- Jestem chora, idioto. – jak na zawołanie zakasłałam ostro i wyszłam na górę nie zwracając uwagi na jego słowa. Czułam się fatalnie i marzyłam tylko i wyłącznie o łóżku.

Weszłam do swojego dawnego pokoju, który mieścił się naprzeciw sypialni Marc’a i zakryłam się szczelnie kołdrą. Brunet dołączył do mnie po jakimś czasie szepcząc mi wprost do ucha, że zajmie się mną i mam powiedzieć czego tylko potrzebuję. Przytuliłam się do niego mocno i zamknęłam oczy. Niczego więcej w tym momencie nie potrzebowałam do szczęścia.
 

Obudziłam się z potworną migreną. Marc przygotował mi śniadanie, które przyniósł do łóżka zaraz po moim przebudzeniu.

- Myślałem o tym, żeby kupić psa Milli. – zagaił po chwili ciszy.

- Co? – o mało nie zadławiłam się herbatą. – Psa?

- Mała zakochała się w Ninie, więc to chyba dobry pomysł, żeby miała coś swojego, nie sądzisz?

- Miała ją na chwilę i myślę, że po tygodniu by się jej znudziła. By mieć psa trzeba być odpowiedzialnym… wyprowadzać go na spacery, karmić, dbać. Babi nie potrafi zająć się do końca swoim życiem, a co dopiero nowym członkiem rodziny.

- Nina wiele mnie nauczyła. Jestem bardziej odpowiedzialny, zdecydowanie wydoroślałem odkąd ją mam.

- Masz ją od ponad roku, czyli od mniej więcej dwudziestych urodzin. Ona ma niecałe siedem! Jak Ty to sobie wyobrażasz?

- Dobrze zajmowała się Niną podczas mojej nieobecności… dlatego uważam, że pies jej dobrze zrobi. Ma mało przyjaciół, a dzieci potrzebują towarzystwa.

- Musimy o tym pogadać z Babi. Pies to nie zabawka. Nie można go rzucić w kąt, gdy się znudzi. – chłopak pocałował mnie w policzek i uśmiechnął się szeroko.

- Uwielbiam robić jej prezenty.

- Zdążyłam zauważyć. Ale powinieneś trochę zwolnić, bo zaczynasz przesadzać.

- Aż strach się bać jak będę rozpieszczał swoją córkę. – uśmiech nie schodził z jego twarzy. Jeszcze nigdy nie rozmawiałam z nim na temat dzieci, więc wolałam zmienić temat. Jak najszybciej się dało.

- Kiedy zaczynacie treningi? – opowiedział mi mniej więcej kiedy zaczyna się pre-season, z kim grają pierwszy mecz, kiedy mają testy medyczne. Wszyściutko. Po chwili jednak całkowicie zafrasowana byłam swoim katarem i nie mogłam skupić się na jego słowach, co też szybko zauważył.

- Chciałbym gdzieś z Tobą pojechać… na kilka dni. Tylko Ty i ja, w jakimś kameralnym miejscu. Na biwaku było super, ale chciałbym spędzić czas sam na sam. – odłożył tacę na bok i objął mnie ramieniem. – Co Ty na to?

- Czemu nie. Masz już jakiś plan?

- Jeszcze nie. Wymyślimy coś. – pocałował mnie w skroń. – Nawet nie wiesz jak bardzo za Tobą tęskniłem.

Uśmiechnęłam się do niego i oparłam o jego klatkę piersiową. Przez ostatnie dwa tygodnie marzyłam o chwili takiej jak ta. Chciałam się do niego wreszcie przytulić i przestać zadręczać głupimi myślami. Wreszcie mogłam to zrobić i przez to byłam najszczęśliwszą osobą pod słońcem.

Marc nie dawał za wygraną jeśli chodzi o kupno psa. Zaciągnął mnie do kilku hodowli rasowych szczeniaków, które były obłędne. Nie chciałam wychodzić, chciałam je przytulać i zagłaskać na śmierć. Babi początkowo nie chciała się zgodzić na prezent od „wujka” Marc’a, ale w ostateczności stwierdziła, że będzie to dobry prezent na siódme urodziny małej.

Wybraliśmy suczkę o imieniu Luna, była przepiękna, radosna i biegała za Marc’iem, jakby chciała go zjeść. Byłam w niej zauroczona, ale nie mogłam jej zatrzymać ze względu na Ninę, która była o nią bardzo zazdrosna. Przez dwa dni, które u nas była nie odstępowała nas na krok i pokazywała tym, kto tak naprawdę rządzi.

Sergi zorganizował przyjęcie dla Milli w jednej z restauracji na przedmieściach i zaprosił sporo gości. Wśród nich nie zabrakło oczywiście piłkarzy, którzy nie pogardzą darmowym jedzeniem i piciem. Alexis był w swoim żywiole jeśli chodzi o zorganizowane gry dla przyjaciół Milli z placu zabaw. Bawił się przednio i ani nie myślał wracać do swoich „starszych” kolegów.

Siedziałam przy stoliku z kuzynką, Sergim i Marc’iem. Podreperowałam swoje zdrowie, więc nie zdychałam już na każdym możliwym kroku, ale nie doszłam jeszcze do pełni energii. Marc sprawował nade mną opiekę i faszerował mnie różnymi ziółkami, lakami, zupkami i wszystkim co miało mi pomóc. Odwoływał się swoją troską o mnie, a dobrze wiedziałam, że chodzi mu tylko i wyłącznie o to, żeby zaciągnąć mnie do łóżka. Mężczyźni…

_________________________

*___*

Hej! Ależ miałam zakręcony weekend. Nie miałam nawet czasu, żeby poczytać pudelka :D He he. Dlatego nie jestem na bieżąco u Was, ale wszystko to nadrobię w tym tygodniu :*
Pozdrawiam :-)
PS: Wszystkim dziękuję za nominowanie do jakiejś tam gry w odpowiadanie na pytania, ale ja już się w to nie bawię. Ale dzięki!