9. Walka o przetrwanie

Nie mogłam zasnąć tej nocy. Wierciłam się z boku na bok, ale nie przeszkadzało to Marc’owi, który spał jak zabity. Kiedy zegarek wskazał godzinę, w której swobodnie mogłam zadzwonić do ojca, nie bojąc się, że będzie albo za wcześnie albo za późno, odszukałam komórkę i zamknęłam się z nią w łazience.

- Tato, musimy pogadać. – zabrzmiało to trochę dziwnie, bo tata zareagował momentalnie krzykiem: „Jesteś w ciąży?!”. Zaprzeczyłam od razu i obrzuciłam go kilkoma obrażającymi epitetami, ale po chwili kontynuowałam: - Chodzi o mamę. Przyjeżdżasz do Hiszpanii? – odpowiedziała mi cisza, więc wyczułam, że coś jest nie tak. – No mów!

- Chciałem Ci zrobić niespodziankę. W zasadzie to jestem już w Madrycie i koło południa wsiadam do samolotu do Barcelony.

- Niespodzianka niespodzianką, ale nawet przez chwilę nie pomyślałeś o tym jak może poczuć się mama? To ją strasznie zaboli, nie mówiąc już o tym, że i Ty możesz przy tym ucierpieć.

- Soledad, jestem dorosły. Nie mów mi jak postępować, dobrze?

- Byłam z mamą kiedy jej życie legło w gruzach. Obserwowałam ją kiedy otrzymała pozew o rozwód, towarzyszyłam na każdej rozprawie i pocieszałam po ogłoszeniu, że jest już wolna. Ciebie przy tym nie było. Wolałeś imprezować z wianuszkiem dziewczyn w Miami, zamiast być przy nas. Mogłeś chociaż przyjechać na jedną rozprawę… na jedną…

- Nic by to nie zmieniło. Podzieliliśmy się majątkiem po połowie. Nie zamierzałem niczego utrudniać, więc uznałem, że tak będzie najprościej.

- Niczego nie rozumiesz. Zresztą porozmawiamy w takim razie na żywo. Szkoda mi marnować energii z samego rana, skoro do Ciebie i tak nic nie dociera.

- Dobrze, porozmawiamy później. Gdzie się umawiamy?

- Wyślę Ci sms. Na razie. – nie czekałam na jego odpowiedź, po prostu się rozłączyłam. Nieprawdopodobne jak rodzony ojciec może zepsuć komuś początek dnia. Myślałam, że z nim porozmawiam na spokojnie, zniechęcę do wyjazdu do Hiszpanii i wszyscy będą się cieszyć. On w ogóle nie słuchał moich argumentów i miałam wrażenie, że słucha mnie tylko i wyłącznie dlatego, że kiedyś mnie spłodził. Zawsze taki był: oziębły, wywyższający się i szastający pieniędzmi, ale dopiero teraz to do mnie dotarło.

Wróciłam do pokoju Marc’a, a wślizgnęłam się pod kołdrę tuż obok niego. Byłam zdołowana, niewyspana i wkurzona. Najbardziej na samą siebie, bo nie umiałam wygarnąć wszystkiego ojcu, a za te trzy lata sporo się uzbierało. Nie mogłam sobie wyobrazić, że tak po prostu przyjedzie i zjawi się na urodzinach matki. Ubierze najnowszy garnitur z kolekcji jakiegoś projektanta, popsika się drogimi perfumami, idealnie ułoży fryzurę i będzie czarować swoją przedwojenną gracją. Doskonale wiedziałam co mama w nim zobaczyła i dlaczego się w nim zakochała, bo jego naprawdę da się lubić. Jednak jako córka, mogłam bez żadnych konsekwencji stwierdzić, że to najnormalniejszy na świecie dupek.

Marc był strasznie zachwycony faktem, że jedziemy do naszej rodzinnej miejscowości. Chodził i gwizdał pod nosem, pakując swoje rzezy do małej walizki. Ja nie byłam aż tak zadowolona. Próbowałam przetrawić słowa ojca, ale nie potrafiłam. Wrzuciłam swoje rzeczy do walizki, trochę upchnęłam u Marc’a i byłam gotowa. Zjedliśmy jeszcze w drodze śniadanie, zatrzymując się w pobliskiej knajpce i mogliśmy ruszać.

Moje zdenerwowanie można było wyczuć na kilometr. Stukałam paznokciami, nerwowo spoglądałam na wyświetlacz telefonu i unikałam kontaktu wzrokowego z chłopakiem.

- Możesz mi powiedzieć co jest grane? – zatrzymał w końcu samochód na jakimś zjeździe i spojrzał na mnie pytająco. – Od rana chodzisz jakbyś zobaczyła co najmniej morderstwo, albo i gorzej. Przeklinasz pod nosem i nawet nie chcesz mi powiedzieć co takiego się stało.

- Nie ma o czym gadać. Mój ojciec jest dupkiem, który lada chwila wyląduje na lotnisku w El Prat. Na nic moje słowa… po prostu się zaparł i jedzie do mamy.

- To może mieć w sumie jakiś pozytywny aspekt… może uda im się porozmawiać i wyjaśnić sobie wszystko. – spojrzałam na niego spod byka. – Nie? Myślisz, że będą się kłócić.

- Rozmawiałam z nim dziś rano i wcale nie zapowiadało się, że zamierza mamie kupić kwiaty i rzucić się do stóp. Było raczej odwrotnie.

- Nie będzie tak źle. Nie mogą zrobić awantury przy gościach. – zaśmiałam się głośno, po czym Marc zawtórował tym samym. – Nie oszukujmy się, ale Twoi rodzice to specjaliści od kłótni.

- Zgadzam się. Może uda mi się jeszcze namówić ojca, żeby nie przyjeżdżał. Nie wiem… spróbuję wszystkiego. Najbardziej szkoda mi jest mamy, bo wiem jak wiele wycierpiała przez niego i teraz znów musi go zobaczyć.

- A może ona tego właśnie chce? – spojrzałam na niego zaskoczona. Takiego scenariusza nie brałam pod uwagę, a owszem… mógł być prawdziwy. – Nie myślałaś o tym?

- Zróbmy tak: dojedźmy do domu, pogadajmy z mamami, bo pewnie czekają na nas stęsknione, ja wymknę się, żeby zadzwonić do ojca i wybadam na jakim etapie jest. Postaram się go zatrzymać w Barcelonie… powiem, że tam jest pełno łatwych lasek czy coś… ale jeżeli mi się nie uda, a pewnie tak będzie, to już sama nie wiem. Nie chcę przeżyć tej walki, bo z tego nic dobrego nie wyniknie.

- W porządku, ale nie stresuj się tak. To Ci nic nie da, a pewnie i tak wszystko skończy się wielką awanturą. Najwyżej wsiądziemy w samochód i wrócimy do Barcelony, ok? – złapał mnie za dłoń i pocałował jej wierzchnią część. Uśmiechnęłam się do niego i przybliżyłam by złożył na moich ustach pocałunek.

Mama przywitała mnie z krzykiem radości połączonym z krzykiem zdziwienia. Ucałowała mnie i wyściskała za wszystkie czasy. Wprowadziła mnie do domu opowiadając o tym co działo się u niej przez ten czas, kiedy nie było mnie w domu. Znosiłam wszystko dzielnie, zjadłam nawet obiad złożony z dwóch dań i odpowiadałam na wszystkie jej pytania. Aż strach się bać co wymyśliła pani Maria, mama Marc’a. Ona była niczym chodzący detektyw i potrafiła wyciągnąć wszystkie informacje, które tylko chciała.

- Wiesz mamo… ja i Marc… tak jakby… - próbowałam powiedzieć to najładniej jak umiałam, ale za każdym razem kiedy wypowiadałam „chodzimy” dławiłam się własną śliną, jakby słowa nie chciały ze mnie wyjść.

- Co z wami? Nie mieszkasz już u niego?

- To znaczy, tak… nie mieszkam. Mieszkam z Babi i Milli. Ale nie o tym chciałam powiedzieć… chodzi o to, że…

- Jesteśmy parą. – jak gdyby nigdy nic w drzwiach pojawił się Marc, który zakończył za mnie zdanie i uśmiechnął się szeroko do mojej zaskoczonej matki.

Sophia (matka) na początku nie mogła wypowiedzieć z siebie słowa, co było zrozumiałe, ale po chwili krzyknęła głośno i najpierw uściskała mnie, potem Marc’a.

- Nawet nie wiecie jak mnie to cieszy. Razem z Marią zabiegałyśmy o to przez całe wasze liceum, ale żadne z was nie wykazywało ani minimum zainteresowania.

- Mamo, przestań… - jęknęłam siadając z powrotem na krześle przy stole.

- Mówię śmiertelnie poważnie. Ale się cieszę! Maria już wie? – chłopak pokiwał głową i odrzekł, że zareagowała podobnie do niej.

Miałam jedno z głowy. Nie wiedziałam czy mówić mamie o ojcu czy przeczekać z nadzieją, że jednak się nie pojawi. Pod pretekstem zadzwonienia do Babi, wymknęłam się z kuchni i wybiegłam na górę do swojego pokoju. Próbowałam dodzwonić się do ojca, ale nadaremnie. Prawdopodobnie miał wyłączony telefon, bo jeszcze nie wylądował, albo po prostu nie chciał ze mną rozmawiać. Zostawiłam mu wiadomość, że musimy porozmawiać jak najszybciej i wróciłam do mamy rozmawiającej z Marc’iem.

- Powinnam od tego zacząć, ale nie dałaś mi dojść do słowa… - podeszłam do mamy i wyciągnęłam ku niej ramiona. – Wszystkiego najlepszego! – Marc od razu podchwycił moment i wybiegł do samochodu po kwiaty, które kupiliśmy po drodze i po chwili wręczył je mojej mamie. Dołączył się do życzeń i ucałował ją w policzek.

- Dziękuję wam. To bardzo miłe z waszej strony. Wieczorem w restauracji „El sol” odbędzie się kolacja… przyjedzie rodzina, przyjaciele… Mam nadzieję, że zostaniecie do jutra.

- Tak, oczywiście. – odpowiedział Marc. Uśmiechnęłam się do mamy i dodałam jej otuchy. Była zestresowana jak zawsze przed każdym jej przyjęciem, ale wiedziałam dobrze, że cieszy się, że zobaczy rodzinę i przyjaciół. Cóż… i tatę. Chociaż raczej w tym przypadku nie było mowy o radości. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nawet się nie spodziewała jego wizyty. Miałam poważny dylemat: powiedzieć jej i pozwolić by zadręczała się tym przez całe popołudnie i wieczór, czy poczekać na rozwój wydarzeń i dać możliwość zrezygnowania ojcu bez zbędnych słów.

Marc zaproponował bym póki co trzymała język za zębami i nie potrzebnie wtrącała się do ich spraw. Są dorośli, wiedzą czego chcą… Moim jednak zdaniem nie zdawali sobie do końca, że tak naprawdę się nie znają. Ojciec potrafi wywijać naprawdę różne i dziwne numery, nie wspominając o matce, której drugie imię to awantura.

Popołudnie spędziłam w towarzystwie dziadków, który wypytywali mnie o każdy szczegół z mojego życia. Byli ciekawi dosłownie wszystkiego i zaniepokojeni faktem, że byłam zupełnie sama w Barcelonie. Dwie godziny tłumaczyłam im, że mieszkam z kuzynką Babi i jej córką oraz że teraz w stolicy Katalonii mam też swoją drugą połówkę. Cieszyli się, bo uwielbiali Marc’a i kiedy skończyli rozmawiać ze mną, przerzucili się właśnie na niego.

Siedziałam wśród cioć i wujków jak na szpilkach i wyczekiwałam wielkiego wejścia ojca. Kilkukrotnie próbowałam się do niego dodzwonić, na marne. Marc próbował mnie jakoś uspokoić, zagadać, zająć czas, ale wciąż myślałam tylko o rodzicach.

- Zaraz zaczniesz siwieć, zobaczysz. – uśmiechnął się do mnie. Pociągnął mnie za rękę i zaprowadził do mojego pokoju, gdzie panowała grobowa cisza. Zamknął za nami drzwi i wpił swoje usta w moje. Brakowało mi tego, ponieważ przez cały długi dzień spowiadałam się swojej rodzinie z tego co robię w Barcelonie. Mogłam jedynie spoglądać na Marc’a siedzącego po drugiej stronie pokoju, który też próbował łapać mój wzrok. Niby wszyscy już wiedzieli o naszym związku, ale nie mogliśmy się tak obnosić z czułością, bo w większości goście składali się z cioteczek (grubo po 50tce) i wujaszków w podobnym wieku.

Marc złapał mnie w pasie i zaciągnął na moje łóżko, które stało w samym centrum pokoju. Kiedy moja sukienka w dziwny sposób zaczęła zjeżdżać z mojego ramienia od razu powiedziałam: „stop”.

- Marc, na dole jest moja rodzina! – odsunęłam go od siebie i poprawiłam sukienkę.

- Czym się tak stresujesz? Oni są tam, my tu.

- Zaraz ktoś zauważy, że nas nie ma i wparuje tu bez pukania. Mogę się założyć. – warknęłam. Uwielbiałam go i sposób w jaki mnie całuje, dotyka… uwielbiałam jego całego. Ale na wszystko jest czas i miejsce. A mój pokój, który znajdował się dosłownie nad pszczelim gniazdem do takowych nie należał. – Nie obrażaj się. – szturchnęłam go w bok i pociągnęłam za rękę do wyjścia. W między czasie poprawiłam fryzurę i mogliśmy zejść na dół. W zasadzie nikt nie zauważył naszego wyjścia, więc równie dobrze mogliśmy wyjść z domu i pojechać z powrotem do Barcelony.

Kilka minut później, kiedy zajęłam miejsce na kanapie koło Marc’a i złapałam go za rękę, wszedł On. Ubrany w idealnie skrojony garnitur, z ogromnym bukietem kwiatów i półuśmiechem na twarzy. Nie widziałam go prawie dwa lata, ale nic się nie zmienił. Był tak samo pretensjonalny i uwodzicielski zarazem, że wszystkie ciotki piały aż z zachwytu. Kątem oka dostrzegłam wchodzącą do salonu mamę, która niosła wazon. Jak można się było tego spodziewać roztrzaskał się w drobny mak i właśnie ten huk obudził zauroczone towarzystwo, które jakby zahipnotyzowane śledziło każdy najmniejszy ruch mojego ojca. Podniosłam się szybko i podbiegłam do mamy, która zagubiona nie wiedziała co ma począć. Spoglądała to na wazon, to na ojca i nie potrafiła się otrząsnąć. Odciągnęłam ją na bok, by nie skaleczyła się o drobinki wazonu, a sama złapałam za miotłę, którą znalazłam w kuchni.

Wszyscy tkwili w przerażającej ciszy. Jedynie ja krzątałam się jak głupia i sprzątałam resztki wazonu, które rozprysnęły się po całym salonie. Ojciec podszedł do mnie i wyciągnął rękę, którą zapewne miałam uścisnąć. Spojrzałam jedynie na niego spod byka i odstawiłam miotłę na bok.

- Cześć, tato. – powiedziałam nie odwracając od niego wzroku.

- Soledad, pięknie wyglądasz. – złapał mnie za dłoń i okręcił wokół osi. – Niech Ci się przyjrzę. Cudowna dama.

- Dobrze Cię widzieć… po dwóch latach.

- Przecież dzwoniłem. – spojrzał nam nie urażony.

- To nie to samo co spotkanie twarzą w twarz.

- Nadrobimy ten czas, obiecuję. – przekręcił głowę i spojrzał na Sophię, która stała jak zamurowana. – Witaj, kochana.

- Witaj, Hugo. – odpowiedziała spokojnie, choć dalej nie kryła zaskoczenia.

- Co słychać? – ich wymianę zdań śledził cały salon. Wszyscy siedzieli jak na szpilkach i czekali na rozwój sytuacji.

Byłam strasznie zdenerwowana, chociaż tego w ogóle nie dawałam po sobie poznać. Miałam zacięty wyraz twarzy i spoglądałam na ojca jakby wyrządził mi naprawdę wielką krzywdę. W sumie tylko rozwiózł się z moją matką i ta drzazga zawsze będzie pomiędzy nami, ale mimo wszystko go kochałam. Spędziłam z nim wiele wspaniałych chwil i tylko to pamiętałam w tym momencie.

- U mnie wszystko w jak najlepszym porządku. Dziękuję, że pytasz. – mama próbowała być równie dostojna co ojciec, ale widziałam, że ma ochotę rzucić się na niego i udusić.

Nie mogłam dalej patrzeć na tę dwójkę, więc pociągnęłam ich za ręce do kuchni i zamknęłam za nimi drzwi.

- Możecie nie robić szopki przy całej rodzinie? – warknęłam i spojrzałam na zaskoczoną dwójkę. Ojciec mruknął coś pod nosem, a matka założyła ręce na piersiach i oparła się o stół kuchenny. – Po co przyjechałeś? Mówiłam Ci, że to nie najlepszy pomysł.

- Uważam się za członka tej rodziny. Chciałem tylko złożyć Twojej mamie życzenia urodzinowe i tyle. Nie zamierzałem się z nikim kłócić.

- Oh nie? – zaśmiała się gorzko matka. – Tylko do tego jesteś zdolny. A przepraszam! I do pieprzenia małoletnich modelek po pokazach mody.

- Nie bądź śmieszna. – prychnął ojciec odwracając się do niej tyłem.

- Myślisz, że nie wiem o Twoich miłosnych eskapadach do Paryża czy Mediolanu? O tych wszystkich podbojach, które zaczęły się jeszcze w czasie kiedy byłeś moim mężem? Miej choć trochę jaj i się do tego przyznaj.

- Sophia, jesteś szalona. Oczerniasz mnie przy mojej własnej córce i śmiesz mnie obrażać? Spójrz na siebie. Podobno umawiasz się z jakimś gówniarzem, który mógłby być Twoim synem.

- Jestem wolna i nic Ci do tego z kim się umawiam. Zawsze byłam Tobie wierna i nigdy Cię nie zdradziłam. To Ty polowałeś na te wszystkie cizie, które pchały się do Twojego łóżka przez kontakty i pieniądze. Naiwne myślały, że dzięki Tobie zrobią karierę. A Ty kim jesteś? Nikim.

- Założyłem agencję modelek z bratem kilkanaście lat temu i sama nie mogłaś pogodzić się, że się starzejesz, a ja obracałam się w towarzystwie młodych i pięknych dziewczyn. Jesteś naprawdę żałosna myśląc, że pakowałem się im do łóżka.

- Ależ kochany… to one pakowały się do Twojego łóżka, co nie zmienia faktu, że się Tobą brzydzę. Wyjdź z mojego domu i nigdy więcej nie wracaj. Rozumiesz? Czy mam poprosić moich kuzynów by Ci pomogli? – nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Zawsze uważałam, że mama jest zbyt słaba by postawić się ojcu, który przez całe życie nad nią dominował. Widząc jej zachowanie byłam w tak ogromnym szoku, że nie wiedziałam co mam powiedzieć.

- Tato, będzie lepiej jak już wyjdziesz. – powiedziałam wreszcie po kilku minutach milczenia.

- Zadzwonię do Ciebie później. – burknął i wyszedł z kuchni. Spojrzałam na matkę, która schowała twarz w dłoniach.

- Mamo… nie przejmuj się nim. Jestem z Ciebie dumna. – uściskałam ją mocno. – Pokazałaś, że jesteś ponad to. Jestem w szoku, że to widziałam.

- Przepraszam, Sol. Nie chciałam, żebyś była tego świadkiem, ale już od dawna chciałam mu to powiedzieć. – objęłam ją ramieniem i wyprowadziłam z kuchni. Widać, że poczuła się wolniejsza i właśnie to sprawiło, że na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

Nie wiedziałam do końca do czego faktycznie zaszło pomiędzy moimi rodzicami i prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiem, ale fakt, że mama, która zawsze skrywała wszystkie swoje smutki gdzieś w środku wreszcie odważyła się o nich powiedzieć na głos… sprawił, że poczułam się feministką jak jasna cholera.

Opowiedziałam po krótce Marc’owi co wydarzyło się w kuchni. Był w niemałym szoku, bo nawet nie miał pojęcia, że mój ojciec zdradzał matkę na prawo i lewo. Cóż, wiedziałam o tym nie od dziś, ale usłyszeć to w taki sposób… dało mi to naprawdę do myślenia.



 

 

 

 



________________________

Hej!

Dziwnie pisało mi się ten rozdział. W ogóle taki dziwny wyszedł. Wszystko przez to, że nie miałam żadnego pomysłu na ten rozdział i pisałam na szybko. Jeżeli są błędy to przepraszam, ale nie miałam kiedy poprawić.

Aaaaha. PS: nie myślcie, że jeżeli nie komentuję waszych blogów to znaczy, że ich nie czytam. Jestem na bieżąco, ale nie zawsze mam czas by coś sensownego sklecić w komentarzu – ponadto najczęściej czytam na telefonie, ale u mnie dziwnym sposobem nie mogę komentować. Tak, więc jak kogoś uraziłam to przepraszam, ale serio nie myślałam, że to takie ważne. Pisze się dla komentarzy? Ooookkkeeeeeej. Gdybym zaczęła to praktykować to chyba bym przestała pisać, bo wcale nie zalewacie mnie lawiną komentarzy :D (żartuje)

Pozdrawiam :*

UPDATE: Pytania, odpowiedzi. Nominowano mnie do jakiejś gry, więc stwierdziłam, że nic mi nie szkodzi i odpowiedziałam na kilka pytań. Jeżeli ktoś jest ciekawy to KLIK.