6. Najdziwniejszy poranek ever

Kiedy atmosfera zaczynała się mocno zagęszczać, postanowiłam wrócić do mieszkania. Nie miałam ochoty znosić Marc’a i jego lamentowania o Pam, wydurniającego się Thiago i reszty, którzy rozmawiali o wszystkim i o niczym. Nawet nie zauważyli jak się ulotniłam i cieszyłam się z tego powodu, bo nie musiałam się nikomu tłumaczyć.

Wzięłam długą kąpiel w wannie i wreszcie mogłam się zrelaksować. Odkąd wprowadziłam się do mieszkania Marc’a, ciągle kłóciliśmy się o łazienkę i o to, kto ma z niej pierwszy skorzystać. To było dziecinne, ale w tym momencie nie pamiętałam już o tym, a tylko i wyłącznie o tym, że rozmyśla o Pam. Chciałam go od niej uwolnić i raczej mi się to nie udało. Nie mogłam sprawić, żeby o niej zapomniał, choć naprawdę się starałam.

Na imprezie tylko patrzył, czy ona zwraca na niego uwagę. Robił wszystko by czuła się zazdrosna i nawet próbował mnie pocałować. Czułam się wykorzystywana i to przez najlepszego przyjaciela.

Nina jak nikt inny potrafiła mi poprawić humor. Merdała wesoło ogonkiem i za każdym razem gdy siadałam, ona wskakiwała mi na kolana.

Kiedy włączyłam telewizor, usłyszałam dzwonek do drzwi.

- To naprawdę wkurzające, że zawsze musisz zapominać. – warknęłam i otworzyłam. W drzwiach stała Babi i pomachała mi przed oczami czteropakiem piwa.

- To tylko ja. Wiem, że się mnie nie spodziewałaś… ale stwierdziłam, że przyda Ci się towarzystwo. – zaprosiłam ją do środka i zamknęłam za nią drzwi.

- Przepraszam za to powitanie…

- Nie przejmuj się, Sol. – wyjęła dwie puszki i jedną podała mi. – Musimy się napić.

- O, tak. – otworzyłam ją i upiłam spory łyk. – Reszta została?

- Większość tak. Sergi się zmył i jakaś koleżanka Thiago też. Reszta pije, więc stwierdziłam, że po co mam na nich patrzeć, skoro i my możemy się napić.

- Mogłaś zostać i się z nimi bawić. Nie jestem w nastroju do imprezowania.

- Ja tak samo. Widząc Twój humor, aż sama straciłam ochotę na zabawę. Marc to świnia i nie powinnaś się nim przejmować. Uwierz kochanie, znam takich jak on… rozkochują w sobie, później porzucają.

- Nie rozumiem. Przyjaźnię się z Marc’iem i zgodziłam się udawać jego dziewczynę przed Pam, ale to wymknęło się spod kontroli. Jestem głupia, że w ogóle się na to zgodziłam.

- Nie mów tak. Wiem co do niego czujesz i nie musisz się obwiniać. To nie Twoja wina. Jesteś w nim zakochana i dlatego się na to zgodziłaś.

- Babi, przestań… proszę. – próbowałam ją uciszyć, ale nadaremnie.

- Wiem, że nie chcesz tego słuchać, ale taka jest prawda. Zakochałaś się w nim. Nic w tym dziwnego czy złego, bo to naprawdę fajny chłopak… zachowujący się trochę nie fair, ale doskonale Cię rozumiem.

- Nic nie rozumiesz… nawet nie wiesz jak on mnie wkurza… - podniosłam momentalnie swoje oczy ku górze, wykonując przy tym gest w stronę nieba „za jakie grzechy”.

- Pij. To Ci pomoże. – dopiłam do końca piwo i zaczęłam drugie. – Myślę, że skoczę do sklepu po jeszcze kilka piw, bo na tym się nie skończy. – zaśmiała się blondynka.

- Idź i wracaj.

Babi wyszła i zostawiła mnie samą z wyrzutami sumienia. Czułam się cholernie źle i miałam ochotę płakać. Tylko dlaczego? Dlatego, że Marc woli uganiać się za panienką, która zdradziła go z innymi facetami?

Blondynka wróciła z reklamówką pełną wysokoprocentowego alkoholu. Przyniosła z kuchni wysokie szklanki i zaczęła robić drinki. Przełączyła kanał na stację muzyczną i usiadła obok mnie.

- Jeżeli masz ochotę to możesz płakać. Nie duś tego w sobie. – czułam jak łzy cisną mi się do oczu i po chwili rozpłakałam się na dobre.

- Jeszcze nigdy nie płakałam przez faceta. – załkałam i wytarłam mokre policzki od łez.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz. – zaśmiała się kuzynka. Objęła mnie ramieniem i cmoknęła w czubek głowy. – Wszystko będzie dobrze.

- Nie chcę go widzieć. Serio. – powiedziałam hardo.

- Chcesz się do nas wprowadzić? – kiwnęłam twierdząco głową. Blondynka uśmiechnęła się. – Niczym się nie przejmuj.

- Idę się pakować. – złapałam butelkę wódki i ruszyłam na górę.

- Hej, hej. Bez takich, Sol. Oddaj butelkę. Nie będę Cię później odwozić do szpitala jak Ci się coś stanie. – wymieniłam ją na butelkę piwa i wyszłam na górę.

Łzy ciągle płynęły po moich policzkach, a kiedy zaczęłam wrzucać rzeczy do walizki było jeszcze gorzej.

*

Na dole panowała męcząca cisza, przerywana jedynie cichymi melodiami, które unosiły się z głośników kina domowego.

Marc wszedł do mieszkania, widząc Babi siedzącą na kanapie spojrzał na nią podejrzliwie.

- Gdzie Sol? – zapytał rzucając kurtkę na fotel.

- Pakuje się. – chłopak wybałuszył oczy i próbował wejść na górę, ale blondynka zatarasowała mu drogę.

- Nie idź tam. Tak będzie najlepiej.

- Przesuń się. Muszę z nią porozmawiać!

- Marc! – złapała go za ramiona. – Daj jej spokój. Ciągle ją ranisz, a ona ma tylko jedno serce i to wcale nie w najlepszej kondycji.

Chłopak zrobił krok w tył i złapał na ręce Ninę.

- Wprowadza się do Ciebie? – dziewczyna przytaknęła. – Nie rozumiem… przyjechałem jej powiedzieć, że Pam wyjeżdża i że nasz plan się powiódł.

- Powiódł? Jesteś bardziej naiwny niż myślałam. Serio widzisz wszystko, tylko nie to co faktycznie jest ważne i dzieje się tuż pod Twoim nosem.

- O co do cholery Ci chodzi? Nic jej nie zrobiłem!

- Rozkochałeś ją w sobie, a to chyba nawet za dużo! – szturchnęła go w ramię i wybiegła po schodach na górę zostawiając go w osłupieniu.

*

Kiedy wrzucałam ostatnie rzeczy do walizki, do pokoju weszła Babi. Zamknęła za sobą drzwi i usiadła na łóżku.

- Marc właśnie wrócił. – powiedziała pod nosem.

- Nie wzrusza mnie to. Pomożesz mi z walizką? Mam dwie, a po tych schodach mogłabym się z nimi co najmniej zabić.

- Jasne. – złapała jedną z nich i od razu zabrała ją na dół. Było mi żal opuszczać ten pokój, ale musiałam być konsekwentna i zakończyć to co zaczęłam.

Mieszkanie tutaj miało być tylko tymczasowe, więc nie było sensu tkwić w nim ani minuty dłużej.

Zeszłam na dół i zarzuciłam na siebie kurtkę sportową, która wisiała na wieszaku tuż przy wyjściu. Naciągnęłam na głowę kaptur i położyłam swoją parę kluczy na szafce przy drzwiach.

- Soledad, zaczekaj! – z kuchni wyszedł Marc, który był prawdopodobnie bardziej zdezorientowany niż ja. Widząc moje walizki spojrzał na mnie, a później na Babi. – Nie musisz tego robić. Zostań.

- Postanowiłam. Dziękuję za to, że mogłam się tu zatrzymać. To naprawdę miłe z Twojej strony, że mnie przygarnąłeś. Jeszcze nie wiem jak Ci się za to odwdzięczę, ale coś wkrótce wymyślę.

- Sol… jest trzecia w nocy. Naprawdę chcesz  o tej porze wychodzić na zewnątrz?

- Jestem z Babi, zadzwonimy po taksówkę. Damy sobie radę. – kiedy żaden z jego argumentów nie działał na jego korzyść, zaklął siarczyście pod nosem i zatarasował mi wyjście.

- Nie rozumiem czemu się tak zachowujesz. Wszystko układało się świetnie… coraz lepiej. Pam wyjeżdża… zresztą nie chce jej więcej widzieć. Sol, do cholery. Zostań.

- Przykro mi Marc. Postanowiłam już. Zejdź mi z drogi.

- Ani mi się śni. – założył ręce na torsie.

- Mówię poważnie. Przesuń się. Chcę wyjść. – podniosłam momentalnie głos.

- Jestem równie poważny co Ty! Zachowujesz się jak jakieś dziecko! Nie możesz ze mną nawet normalnie porozmawiać?!

- Nie krzycz! – popchnęłam walizkę w kąt i usiadłam tuż obok niej z policzkami mokrymi od płaczu.

- Soledad, jesteś jedyną osobą na świecie, która mnie tak wyprowadza z równowagi! Wkurzasz mnie niemiłosiernie i jak widać sprawia Ci to przyjemność.

- Tak, widać, że w tym momencie skaczę ze szczęścia. – burknęłam, wycierając policzki.

- Nie płacz, no…- kucnął przede mną i wytarł dłonią moje policzki. – Sol… możemy porozmawiać o tym rano? Chodźmy spać. Przemyślmy to?

- Nie mam na co czekać. Babi, zadzwonisz po taksówkę? – zwróciłam się do kuzynki.

- Sol, nie przesadzaj. Zostań. – westchnął chłopak.

- Ok, jak chcesz. Mogę zadzwonić. – zwróciła się do mnie Babi.

Zasłoniłam twarz dłońmi i oparłam się o kolana. Marc burknął coś pod nosem i podniósł mnie do góry. Przerzucił mnie przez ramię i zaniósł na górę bez słowa wyjaśnień z jego strony. Nie miałam siły się z nim kłócić. Bezwładnie oddałam się w jego ręce i pozwoliłam się zanieść do swojego pokoju. Położył mnie na łóżku i usiadł z boku.

- Sol. Pogadamy rano, ok? Nie chcę, żeby to się tak po prostu skończyło. Zbyt mi na Tobie zależy, żebym mógł Cię ot tak stracić, rozumiesz? – kiwnęłam jedynie głową. Pozbył się mojej kurtki i butów. Następnie przykrył mnie kołdrą i wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Nie mogłam zasnąć przez resztę nocy. Chodziłam po całym pokoju i próbowałam znaleźć jakieś zajęcie. Zeszłam na dół i zaczęłam sprzątać kuchnię. Musiałam zająć czymś ręce i umysł, bo miałam wrażenie, że znów zacznę płakać. I tym razem nie skończy się tak szybko, a oczy będą piec mnie jeszcze bardziej.

- Ty na serio? Sprzątasz o piątej rano? – Marc oparł się o framugę drzwi i spojrzał na mnie spod byka. Podskoczyłam w miejscu, bo nie spodziewałam się jego wizyty. Myślałam, że będę mieć chwilę spokoju na przemyślenie. Jego obecność wywołała u mnie dreszcz, ale nie dałam tego po sobie poznać.

- Masz z tym jakiś problem? – jak gdyby nigdy nic wróciłam do szorowania szafki.

- Skąd. – usiadł na stole, nie odrywając ode mnie wzroku. – Spałaś choć przez chwilę?

- Nie.

- Możemy normalnie porozmawiać?

- Ty powinieneś chyba teraz spać… masz trening za kilka godzin i musisz być wypoczęty.

- Nie mam. – uśmiechnął się szeroko. – Musimy sobie wyjaśnić pewne sprawy.

- Nie mamy o czym rozmawiać.

- Sol, do cholery. Mogłabyś przestać wycierać tę cholerną szafkę? Odwróć się do mnie. – spojrzałam na niego spod byka. Rzuciłam ścierkę na bok i podniosłam się z podłogi. Oparłam o szafkę i skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Więc? – spojrzałam na niego wyczekująco.

To było bardzo krępujące, bo zeszłej nocy zrobiłam z siebie pośmiewisko. Najbardziej prawdopodobne to, że przed samą sobą, ale i tak było mi z tym źle.

- Na imprezie zdałem sobie sprawę z bardzo ważnej rzeczy: Nie czuję już nic co Pam, a raczej powinienem ją nazwać Pauline. Kiedy weszła pomyślałem o tym, że będę mieć pretekst by z Tobą zatańczyć. Może to się wydać Ci śmieszne, ale tak faktycznie było. Czułem satysfakcję gdy na nas patrzyła, ale bardziej interesowało mnie to jak Ty się czujesz. Było mi głupio, że wyszłaś i próbowałem iść za Tobą, ale Babi powiedziała, że sama z Tobą porozmawia. Wiem, że to wszystko głupio brzmi… ale postaraj się mnie zrozumieć.

- Mam Cię zrozumieć? Nie wiem w co Ty sobie ze mną pogrywasz, ale ja mam dość. – podniosłam ręce do góry w geście poddania się. Marc wykorzystał moment i złapał mnie za nadgarstki. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował.

Byłam w ogromnym szoku, bo nawet na myśl nie przyszedł mi taki scenariusz obrotu tej sprawy.

Całkowicie oddałam się jego pocałunkom, które wcale nie zmierzały ku końcowi. Byłam zdecydowanie pewna, że tym razem to nie sen i to wszystko dzieje się naprawdę.

- Nie masz zielonego pojęcia od jak dawna chciałem to zrobić. – wyszeptał kiedy oderwał ode mnie swoje usta. Jeszcze przez moment miałam zamknięte oczy i musiał minąć ułamek sekundy, żebym do siebie wróciła. Żebym powróciła z zaświatów do rzeczywistości.

- Mam chyba podobnie.

- Nie wiem czy to dobry pomysł czy kompletne szaleństwo, ale… od dawna, naprawdę dawna, biegam za Tobą jak głupi, a Ty w ogóle nie zwracasz na mnie uwagi. Wszystko zaczęło się wiele lat temu, kiedy chodziłaś z „boskim” Davidem. Już wtedy zdałem sobie sprawę, że mogę Cię bezpowrotnie stracić.

- Ale chwila…David był moim pierwszym prawdziwym chłopakiem.

- Zgadza się.

- Ale to było w podstawówce. – chłopak jedynie wzruszył ramionami i zaśmiał się pod nosem. – Dlaczego mi nic nie powiedziałeś i pozwoliłeś mi żyć w nieświadomości. Nawet nie masz pojęcia jak przez ten czas czułam się głupio… wczoraj moje zażenowanie osiągnęło maksimum. To nie fair.

Marc posadził mnie na stole kuchennym, spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się szeroko.

- Chciałbym, żeby to było coś wielkiego. Bez pośpiechu… żeby tego zbyt wcześnie nie zepsuć.

- Jestem za. – przybił mi „piątkę”. – Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Jeszcze wczoraj miałam wrażenie, że jestem tutaj jedyną osobą, która pewnie sobie coś uroiła w głowie i przez to nie może spać w nocy.

- Wiesz ile nocy przez Ciebie nie spałem? – spojrzałam na niego spod byka. – Chyba jedną… i to dzisiejszą. – zaśmiał się głośno. – Mam dla Ciebie propozycję.

- Hm?

- Zostań tu. – zmrużyłam oczy.

- Przecież tutaj jestem. Gdzie mam iść?

- Nie wprowadzaj się do Babi. Teraz chciałbym Cię mieć blisko siebie. Wreszcie wyznałem to co czuję… nawet nie wiesz jaki ogromny kamień spadł mi właśnie z serca.

- Czy nie myślisz, że wtedy było zbyt prosto? Chyba powinieneś się trochę natrudzić, żeby mnie zdobyć. – uśmiechnęłam się delikatnie.

- Natrudzić? – spojrzał na mnie spod byka i jeszcze bardziej się przybliżył. Musnął delikatnie moje usta. Objęłam jego szyję i oddałam pocałunek. – To jak będzie?

- Wyraziłam swoje zdanie, którego będę się trzymać.

- I wyprowadzisz się po tym wszystkim? Powiedziałem Ci, co do Ciebie czuję. To chyba zobowiązuje.

- Nie powiedziałeś.

- Powiedziałem.

- A właśnie, że nie. – uśmiechnęłam się.

- Nie? – pokiwałam przecząco głową. – Soledad Montoya Saladar, muszę Ci wyznać, że kocham się w Tobie od czwartej klasy podstawówki. Odkąd rzuciłaś we mnie w klasie kredą i o mało nie wybiłaś mi oka. – przerwał na chwilę, by po chwili kontynuować swój monolog: - Rozkochiwałaś mnie w gimnazjum i jak na złość umawiałaś się z moimi największymi wrogami… w liceum kontakt się trochę urwał przez to, że większość czasu spędzałem poza domem na „fc barcelońskim haju”, ale mimo to, za każdym razem, kiedy widziałaś mnie w oknie krzyczałaś coś i trzaskałaś okiennicami.

- Bo za każdym razem wchodziłeś kiedy byłam w samym staniku. – zauważyłam od razu.

- To już nie moja wina. – zaśmiał się. – Mam jeszcze wymieniać? Chciałem nazwać psa Twoim imieniem, ale Sergi szybko wybił mi ten pomysł z głowy, bo gdybyśmy mieli się spotkać i byś się o tym dowiedziała, to prawdopodobnie zdzieliłabyś mnie po głowie.

- O tak, zrobiłabym tak.

- Więc co mógłbym dodać? Myślę, że każdą byłą dziewczynę porównywałem do Ciebie i kiedy zauważałem, że nie mają ani jednej Twojej wrednej cechy… musiałem z nimi zrywać.

- Jesteś wredny.

- A Ty pyskata. – złapał mnie za podbródek i przyciągnął do siebie. Cmoknął mnie w nos i uśmiechnął się szeroko. – A Ty masz coś do powiedzenia?

- W czwartej klasie tak Cię nie lubiłam, że naplułam Ci do soku jak byliśmy razem na wakacjach z naszymi rodzicami we Francji.

- Co?? – zaśmiałam się głośno, ale widząc jego minę szybko dodałam: - Do mleka też.

- Aż tak mnie nie lubiłaś?

- Lubiłam, ale byłam zazdrosna o to, że moi rodzice Cię aż tak uwielbiali. Dlatego chciałam dać Ci w kość. – uśmiechnęłam się. – Jak widać to było na marne, bo nawet tego nie zauważyłeś.

- Widziałem tylko Twoje dobre cechy.

- Do tej pory tak masz.

- Nie. Wiem, że jesteś wredna i strasznie mi się to podoba. – uśmiechnął się szeroko. – A to, że mogę Cię ot tak pocałować… jeszcze bardziej mi się podoba. – nachylił się nade mną.

- Czyżby? – próbowałam się wywinąć, ale nie miałam z nim szans. – Co z Pam?

- Wyjeżdża.

- Skąd wiesz?

- Rozmawiałem z nią. – byłam zaskoczona tą informacją, ale próbowałam nie dać tego po sobie znać. – Powiedziała, że wraca do Anglii, choć miała wcześniej nadzieję, że między nami znów coś będzie… stwierdziła, że jestem szczęśliwy ze swoją dziewczyną i nie chce stawać nam na drodze. W sumie byłem zaskoczony tym, ale przyznałem, że tak właśnie jest. Jestem szczęśliwy ze swoją dziewczyną.

- Cieszę się, że tak jest. – musnęłam go w policzek i zeskoczyłam ze stołu. – Odwieziesz mnie do Babi?

- A Ty na serio chcesz się wyprowadzić?

- Tak, Marc. Będziemy mogli się swobodnie spotykać i nie musząc się tłumaczyć naszym mamom, że mieszkamy na kocią łapę.

- Chciałbym zatrzymać Cię tu siłą, ale nie mogę. Mam jedynie nadzieję, że tu szybko wrócisz, bo będzie tu pusto bez Ciebie.

Pocałował mnie w czoło i zaniósł moje walizki do swojego samochodu. Odwiózł mnie do mieszkania Babi, która była w szoku, że widzi mnie w swoim progu o siódmej rano. Nie myśląc za wiele przytuliła mnie i była skłonna zacząć mnie pocieszać, ale widząc jak do jej mieszkania tuż za mną wchodzi Marc, zmieniła zdanie.

To był zdecydowanie najdziwniejszy poranek w całym moim życiu. Potrafiłam płakać nad stratą przyjaciela, znaleźć chłopaka, wyprowadzić się od niego i wprowadzić do kuzynki. Wszystko na raz. All inclusive.

_______________________

Heeeeeej!!! Ale się porobiło, co nie? :D

Część z Was będzie niezadowolona, bo może to wszystko dzieje się za szybko, ale co tam! Jest tak jak jest :D

Ale nie bójcie się, że będzie za słodko i Was zemdli… o nie, nie :-)

Pozdrawiam serdecznie :*