2. Chłopaki z sąsiedztwa

Nigdy nie byłam w mieszkaniu Marca, co jest według mnie dziwne, ale tak po prostu wyszło. Zawsze widziałam go na mieście i nie mieliśmy tam po drodze. Byłam bardzo podekscytowana przekraczając próg. Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć jak chłopak mieszkał i jak ja będę pomieszkiwać przez jakiś czas.

- Tu jest niesamowicie. – postawiłam walizkę przy ścianie i rozejrzałam się dookoła. Wielkie obrazy na ścianach, ogromna plazma przy grafitowej kanapie z drugiej strony, wszystkie rodzaje play station i innych konsoli, barek z kolorowymi alkoholami i nieskończona ilość płyt z filmami i muzyką oraz przepiękne kręte i bardzo nowoczesne schody prowadzące na piętro.

- Brakuje tu wszystkiego… muszę to jakoś ogarnąć i dopracować, ale nie mam do tego głowy. – uśmiechnął się zamykając wejściowe drzwi. Przekręcił zamek i odłożył moją drugą walizkę na bok. – Lecę do kumpla po Ninę. Zaraz wracam, ok?

- Pokażesz mi, gdzie mogę przenieść walizki? – chłopak zaśmiał się i przyznał, że całkowicie mu to wyleciało z głowy i zaprowadził mnie do pokoju gościnnego, do którego prowadziły kręte schody. Zauważyłam, że jego sypialnia znajduje się dokładnie naprzeciwko mojej. Nie przeszkadzało mi to, w końcu przez całe nasze dzieciństwo nasze pokoje skierowane były na siebie oknami i zdążyliśmy do tego przywyknąć.

- I jak? Może być? – weszłam do jasnego pokoju, w którym moją szczególną uwagę przykuł wielki obraz za dużym, żeliwnym łóżkiem, które stało na środku pokoju. Obraz przedstawiał piękne, błękitne niebo z kolorowymi balonami, unoszącymi się na nim bezwładnie. Drzwi z lewej strony prowadziły do małej garderoby, a z prawej do łazienki, którą miałam dzielić z Marc'iem.

- Jest lepiej niż przypuszczałam. – uśmiechnęłam się i usiadłam na łóżku. – Wygodne! Leć po Ninę, a ja się w tym czasie rozpakuję.

- Ok. Zaraz wracam. – posłał mi ciepły uśmiech i zniknął zza drzwiami. Osunęłam się w tył na łóżko i głośno westchnęłam. Nie mogłam uwierzyć w to, że to wszystko dzieje się naprawdę. Myślałam, że do końca życia będę zmuszona mieszkać z matką, która próbowała mnie kontrolować we wszystkich aspektach życia. To właśnie dlatego tak źle zareagowała na mój wyjazd. Nie spodziewała się tego, że postawię na swoim i zacznę żyć na własne konto.

Musiałam do niej zadzwonić, że u mnie wszystko w porządku, że staram się wypakować swoje rzeczy i że mieszkanie Marca jest naprawdę piękne.

- Halo? Mama?

- Soledad? Wszystko w porządku?

- Tak, tak. Dzwonię, żeby Ci powiedzieć, że już jesteśmy u Marca. Zaczęłam się właśnie rozpakowywać…

- Jak się czujesz?

- To chyba ja powinnam o to zapytać? Maria już poszła?

- Przed momentem. – na chwilę zawiesiła głos. – Marc jest w pobliżu?

- Wyszedł do kolegi po Ninę. Chciałaś z nim porozmawiać?

- Nie, nie. Martwię się o Was. Jak sobie dacie radę?

- Mamo, Marc mieszka w Barcelonie od lat, więc nie wiem dlaczego się tak o niego martwisz. Ja szybko się zaaklimatyzuję i poszukam pracy. Będziemy stale w kontakcie, więc się nie zamartwiaj.

- Jestem Twoją matką i zawsze będę się o Ciebie martwić. – westchnęła cicho. Miałam wrażenie, że zaraz się rozpłacze, a nie mogłam do tego dopuścić.

- Zadzwonię do Ciebie jutro, ok? Zaraz wróci Marc, zjemy coś i się położę, bo jestem wykończona tym dniem.

- W porządku. W takim razie skontaktujemy się jutro. Masz zamiar zadzwonić do ojca i poinformować go o swojej decyzji?

- Tak, powinnam to zrobić. – wyczułam, że chciała się dowiedzieć co u niego, ale nie powiedziała tego wprost. To było słychać po jej głosie.

- Rozmawiałaś z nim ostatnio?

- Dzwonił do mnie dwa tygodnie temu. – miałam jej powiedzieć, że spotyka się z dziewczyną, która mogłaby być jego córką, a moją młodszą siostrą? Wolałabym, żeby tego się nie dowiedziała ode mnie. – Muszę kończyć. Zdzwonimy się jutro! Pa!

- Miłej nocy. Dobranoc.

Odetchnęłam z ulgą i się rozłączyłam. Położyłam telefon na stoliku i dokończyłam wypakowanie rzeczy. Kosmetyki zaniosłam do łazienki i upchnęłam obok rzeczy Marca. Ubrania i buty odniosłam do małej garderoby.

Usłyszałam po krótkiej chwili jak Marc wchodzi do mieszkania. Zbiegłam po schodach i złapałam małą Ninę, która wesoło machała ogonkiem na mój widok i przybiegła tuż pod moje nogi.

- Nina! Mój mały pączusiu! – wzięłam ją na ręce i usiadłam na kanapie. – Rozmawiałam z mamą przez telefon. – Marc widząc moją skrzywioną minę usiadł obok i kazał kontynuować. – Czułam, że chciała mnie wypytać o ojca… bo zapytała kiedy ostatni raz z nim gadałam. Miałam jej powiedzieć: „Tak mamo, dowiedziałam się, że ma młodą kochankę, żyje mu się jak w niebie i w ogóle Ciebie nie wspomina?”.

- Mogłoby to ją zaboleć. Ona za nim tęskni i ciągle o nim myśli. Moja mama powiedziała mi jakiś czas temu, że chciałaby go znów spotkać. – mruknął pod nosem. Spojrzałam na niego szeroko otworzonymi oczyma. – Wiem, że on tego nie chce.

- Absolutnie, nie mogę dopuścić do ich spotkania. Ostatnim razem mama rzuciła w ojca talerzem i rozcięła mu łuk brwiowy. Ona jest naprawdę nieobliczalna i musi zacząć nad sobą panować.

- Może powinna kogoś poznać…? Wiesz, zdałaby sobie sprawę, że tamten rozdział jest już zamknięty i skupi się na nowym facecie? – położyłam Ninę na podłogę i usiadłam przodem do chłopaka. – Widzę, że Cię zaintrygowałem? – zaśmiał się głośno.

- Zdecydowanie tak! To jest genialny pomysł! – szturchnęłam go w bok. – Musisz mi pomóc!

- Nie za dużo ode mnie oczekujesz, Sol? Nie wymyślam intryg w wolnych chwilach. – uśmiechnął się ukradkiem.

- Proszę, zrobimy burzę mózgów i coś wymyślimy! – przybliżyłam się do niego i złożyłam krótki całus na jego policzku. Wywołało to szeroki uśmiech na jego twarzy. – To jak?

- No dobra… wiesz dobrze, że nie umiem Ci odmawiać. – objął mnie ramieniem i pocałował mnie w skroń. Czułam się przy nim bezpiecznie. Był takim dobrym duchem, który zawsze potrafił poprawić mi humor. Nina wskoczyła mu na kolana i rozłożyła się wygodnie, podczas gdy ja chodziłam po salonie próbując znaleźć odpowiedniego kandydata na randkę dla mojej mamy.

- Co myślisz o Juanie? Tym który mieszka przecznicę dalej? – zapytał po pewnym czasie.

- Nie, nie. On jest dla niej za stary. Ma wnuki w naszym wieku. Pomyślałam raczej o Miguelu, nauczycielu historii z mojego ogólniaka? Jest w miarę przystojny, wykształcony i strasznie mądry.

- Ale mega nudny. – zauważył od razu. – Chcesz, żeby Twoja mama umarła przy nim z nudów?

- W sumie masz rację. A może Ricardo?

- Nie, nie. Wygląda na kiepskiego kandydata. – zrobiłam przegląd wszystkich wolnych facetów z naszego miasta i żaden nie sprostał naszych oczekiwań. – Może dajmy jej czas i sama sobie kogoś znajdzie?

- Wierzysz w cuda? – spojrzałam na niego badawczo. – Ok przystopujmy, ale nie zakańczamy tej sprawy, jasne? Miej oczy szeroko otwarte.

- Jak zawsze. Zamawiamy coś na kolacje?

- A co proponujesz?

- Pizza, chińszczyzna? Znajdę jakieś ulotki w kuchni i zdecydujesz na co masz ochotę. – kiwnęłam głową i zawołałam Ninę, która hasała po salonie raz za mną, raz za Marciem. Widać było, że kocha być w centrum zainteresowania i robi wszystko by w nim być jak najdłużej.

- Wieczorem wpadną moi kumple z drużyny. Obiecałem im wczoraj na treningu, że zrobimy męski wieczór z grami na konsoli i piwem. Chyba nie masz nic przeciwko? – wychylił się zza drzwi kuchennych.

- Ja? Ledwo co przyjechałam i już pytasz mnie o zdanie? – zaśmiałam się głośno. – Nie mam nic przeciwko, a nawet mogę wyjść jak chcecie być tylko w męskim gronie. To nic wielkiego.

- Zwariowałaś! – wszedł do salonu z plikiem ulotek. – Zostań. Kumple chętnie Cię poznają, bo słyszeli o Tobie dużo dobrego. – spojrzałam na niego zaskoczona. – No, co?

- O, Ty!

- Powiedziałem, że same dobre rzeczy. – uśmiechnął się. – Mam numer do tajskiej knajpy, chińskiej… nawet niemieckiej.

- Może zostańmy przy pizzy? – chłopak przytaknął od razu i wyciągnął swoją komórkę. Byłam przerażona tym co Marc mógł naopowiadać swoim kolegom. Zawsze lubił trochę koloryzować pewne historie, a że przeżyliśmy wspólnie wiele wydarzeń, to bałam się na to spotkanie.

Koło godziny ósmej wpadł pierwszy kumpel o takim samym imieniu jak gospodarz. Wniósł dwa sześciopaki i z szerokim uśmiechem na twarzy przywitał się ze mną uściśnięciem ręki. Usiadłam z nim na kanapie i wymieniłam kilka zdań.

- Nie spodziewałem się, że w naszym gronie będzie dziewczyna. – powiedział, ale widać było, że w ogóle nie miał nic przeciwko. – Mam nadzieję, że w przyszłości będę równie miło zaskoczony jak teraz. – odwzajemniłam jego uśmiech i złapałam Ninę, która siedziała pomiędzy nami. Marc spojrzał na swojego kumpla badawczo, ale zanim mógł odpowiedzieć, rozdzwonił się dzwonek do drzwi.

- No, siemka. Jesteśmy pierwsi? – zapytał chłopak o mocno ciemniejszej karnacji niż moja, a za nim wszedł wysoki szatyn z atrybutem tego wieczoru, czyli zgrzewką piw.

- Nie, jest Muniesa. Wchodźcie. – Marc zaprosił kolegów do środka, po czym od razu mnie przedstawił. – To Soledad. Moja koleżanka z Tarragony. Zamieszka ze mną przez jakiś czas. – chłopcy spojrzeli na mnie i uśmiechnęli się radośnie. Podali mi dłonie i wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia. Był to Sergi Roberto i Thiago Alcántara. – Brakuje kogoś?

- Tello i dos Santos dojadą w przeciągu pół godziny. – odpowiedział Sergi. – Więc powiedz Soledad czym się zajmujesz? – usiadł z mojej drugiej strony.

- Skończyłam licencjat trzy tygodnie temu z rachunkowości. Jestem na etapie szukania pracy.

- Rachunkowość? To możesz nam pomóc się rozliczyć. – zaśmiał się Thiago. Przytaknęłam mu uśmiechając się i dostałam obarczona butelką piwa przez Munisę, który siedział z drugiej strony.

Marc obserwował swoich kumpli z rozbawieniem, bo widział dokładnie, że każdy próbował mnie poderwać na swój sposób, ale ja im tego nie ułatwiałam. Siedziałam spokojnie i czekałam na resztę towarzystwa, który gustownie spóźniali się już przeszło dwadzieścia minut.

Kiedy wreszcie się pojawili dostrzegłam przystojnego bruneta w towarzystwie roześmianego od ucha do ucha mulata machającego w naszą stroną kolejną porcją alkoholu. Chłopcy zareagowali na to entuzjastycznie, ja natomiast obawiałam się, że zamierzają to wszystko wypić. A było tego naprawdę dużo.

Nina biegała pomiędzy ich nogami i wcale nie przejmowała się tym całym rumorem. Widać było, że była w swoim żywiole i takie męskie spotkania nie były dla niej nowością. Dla mnie natomiast były i nie wiedziałam jak się odnaleźć. Byłam jedyną dziewczyną (nie licząc Niny) wśród sześciu facetów trzymających z uwielbieniem butelki z procentowym trunkiem.

- Mieszkałaś blisko Marca? – zwrócił się do mnie Tello, kiedy reszta wygodnie usadowiła się praktycznie pod moimi nogami, aby być w jak najlepszej pozycji przed rozgrywanym meczem na konsoli.

- Praktycznie mieszkaliśmy okno w okno, więc dość dobrze się znamy. Nasi rodzice się przyjaźnią i zawsze spędzaliśmy razem wakacje. – odpowiedziałam.

- Kto jak kto, ale Soledad jest mistrzynią gry w piłkę wśród dziewczyn, które znam! Ale zresztą co… uczyła się od najlepszego! – zaśmiał się Marc z drugiego końca pokoju. Jego imiennik przybił mu piątkę, a ja kiwnęłam jedynie bezradnie głową.

- Musisz kiedyś z nami zagrać. – wtrącił Jonathan. Jeszcze nie upadłam na głowę, żeby grać z profesjonalnymi piłkarzami. Miałam swoją godność, która nie pozwoliła mi się przed nimi zbłaźnić. Zwłaszcza, że miałam ich często widywać (chcąc nie chcąc).

Marc podał mi kolejne piwo, które z niechęcią odebrałam i usiadł po mojej prawej stronie. Reszta była całkowicie pochłonięta grą, więc nie zwracali na nic uwagi. Czasami jedynie zwracali się do Niny, która biegała wokół nich, żeby im nie przeszkadzała.

Zachowywali się jak banda dzieciaków, która po raz pierwszy widzi grę na konsoli. Byli tak zafascynowani wirtualnym meczem, że stracili poczucie czasu. Ja natomiast szybko się znużyłam i oparłam głowę o ramię Marca. Przez jakiś czas próbowałam nie zasnąć, ale wreszcie mnie zmogło i zamknęłam powieki.
 

_________________________ 

Hej! Jakże ten czas leci! Jestem strasznie zagoniona i nie mogę powiedzieć, kiedy dodam następny rozdział. W tym tygodniu mam masę kolosów i nie mam czasu, żeby się na nie uczyć, a co dopiero, żeby pisać. Myślę, że dopiero na początku weekendu majowego uda mi się coś dodać ;-)