Prolog

Moje imię „Soledad” oznacza w tłumaczeniu „samotność”. Nie wiem dlaczego tak zostałam nazwana, ponieważ przez całe moje dotychczasowe życie otaczałam się mnóstwem ludzi i nie mogłam narzekać na jakąkolwiek samotność. Może to dlatego, że byłam jedynaczką, a moi rodzice nie zdecydowali się na więcej potomków i w ten oto sposób miałam stać się samotniczką?

Bycie jedynakiem ma zalety, zwłaszcza podczas separacji, a później rozwodu rodziców. Przez prawie pięć lat dostawałam to na co miałam ochotę, a wszystko przez łapówkarskie oblicze każdego z moich dawców życia. Byłam rozszarpywana pomiędzy dwie skłócone ze sobą strony i miałam zdecydować z kim zamieszkać. To było strasznie ciężkie, nie ze względu na to, że miałam stać się dzieckiem z rozbitej rodziny, ale z tego faktu, że tata chciał zabrać mnie ze sobą do Toronto, a mama zostawić w naszym domu rodzinnym w Katalonii. Dom to może zbyt wyniosłe określenie. Raczej nazwałabym to małym mieszkankiem na przedmieściach. Znacie takie wąskie uliczki, w których można obliczyć ich szerokość rozpiętością własnych ramion? Tak, mieszkałam właśnie w takim miejscu. Kiedy ktoś się kłócił, słuchała cała okolica. Kiedy ktoś uprawiał dziki seks, słuchała cała okolica. Kiedy ktoś się oświadczał, wszyscy płakali i gratulowali wcześniej niż wybranka powiedziała „tak”. Mój pokój wychodził na jedną z takowych uliczek. Podczas wiatru zdarzało się, że okiennice uderzały w okiennice mojego sąsiada, robiąc przy tym strasznie dużo hałasu.

A mówiąc o sąsiedzie… praktycznie wychowaliśmy się razem, nie tylko z tego względu, że mieszkaliśmy prawie na sobie, ale z tego, że nasi rodzice przyjaźnili się od lat. Tak, więc musiałam (chcąc, nie chcąc) spędzać z nim większość wolnego czasu, święta, a nawet rodzinno-przyjacielskie wakacje. Nie miałam nic przeciwko, bo bardzo go lubiłam. Był przystojny, dobrze zbudowany (ale to dopiero później, kiedy zaczął na poważnie kopać piłkę). Ja i tak zapamiętam jego wytarte łokcie i kolana, siniaki na całym ciele spowodowane zbyt konkretną grą w piłkę na osiedlowym boisku i wspaniałe oczy, które wprawiały wszystkich w osłupienie. Mógłby zrobić sobie operację plastyczną i zniknąć na 50 lat, ale gdyby zjawił się przede mną po tym czasie, to bez trudu bym go rozpoznała. Właśnie ze względu na te oczy. Mojego kumpla z sąsiedztwa Marca Bartre.

_________________________

Chyba oszalałam, ale znów zaczynam nowe opowiadanie. Po prostu chyba powinnam walnąć się pięścią, bo to co robię według mnie jest popaprane, ale nie mogłam się powstrzymać!

Na nocnym-pociągu zostały jeszcze dwa rozdziały i to skłoniło mnie do opublikowania tego czegoś.

Heh ja nie wiem jak to wszystko pogodzę. Studia, poszukiwanie dorywczej pracy i pisanie? Zobaczymy ile starczy mojego zapału ;-)